Het zit er op...

Op weg naar het station

Af en toe zijn de herfstkleuren werkelijk prachtig (er zijn ook al bomen die zo'n beetje hun bladeren al kwijt zijn...)

Conversatieklas deze week

Marco, Ke, Edurne

Francine

Nazarena, de docente

In de grammaticalessen zijn we overgestapt op de omzetting van directe reden naar indirecte rede. Dat leek in de eerste les hierover vrij eenvoudig, maar gedurende de week werden de regels hieromtrent uitgebreid en is het geen sinecure om de juiste tijden van de werkwoorden in de indirecte reden om te zetten. Daarbij is de hele week wel de passato remoto voorbijgekomen, maar gelukkig niet meer als hoofdonderwerp. Ook hebben we boeken gebruikt...tot nu toe kregen we steeds kopieën uitgereikt. Dat geeft wel zo veel flexibiliteit aan de lessen. Bij onze groep heeft zich een Amerikaanse gevoegd, die zowaar zonder zwaar accent sprak :). Verder wat minder over Berlusconi gesproken dan de week ervoor, hoewel de man steeds voldoende gespreksstof oplevert. Mijn docente is in haar jonge jaren flink politiek actief geweest en heeft daar regelmatig over verteld. Deze week was de derde lezing uit een cyclus over de ontwikkeling van de Italiaanse taal. Voor mij dus de tweede. Het besloeg de periode vanaf 1600-heden. Alessandro (die van de torens en de muziek) verzorgt deze les. Hij doet dat echt heel onderhoudend; ook nu weer. Leenwoorden, invloed van de Italiaanse taal op andere talen, het hele ontstaan van het land en de betekenis voor de taal, het wel en niet toelaten van dialect in de officiële taal...etc etc. Donderdag zijn we met hem op stap geweest naar het oratorium van Santa Cecilia, waar heel bijzondere fresco's op de muren zijn geschilderd. Het was echter een maffe situatie, want er werd ook gerepeteerd voor een concert. Dus terwijl Alessandro ons uitleg gaf repeteerde het koor, pianiste en zangeres gewoon door. Ik voelde me alsof ik in een bizarre film was beland. Alessandro had de grootste moeite om zich te concentreren en dat was op zich wel jammer, want ik vermoed dat hij ons minder heeft verteld dan hij anders zou doen.

Gisteren was ik dan jarig... het begon al donderdagavond op de vaste dansgroep hier in Reggio: volgende week zijn de lessen onderbroken en daarom zijn er meerdere verjaardagen tegelijk gevierd. Er bleken vier mensen jarig te zijn de komende tijd. Dus: taart en zingen. de volgende dag kreeg ik cadeautjes via Roberto van een paar mensen. Op school heb ik getrakteerd en is voor me gezongen in verschillende talen, maar tot mijn spijt moet ik toegeven dat voor vrijwel iedereen de melodie die van het Engelse "Happy Birthday to you" is... Een pleidooi om "er is er één jarig" en "lang zal ze leven"  niet te verliezen:)
Hieronder staan foto's die ik vanaf de fiets heb genomen en ze geven weer wat mijn ogen binnenkomt elke ochtend wanneer ik vanaf het station naar school fiets in chronologische volgorde....

Vlakbij station

Eerste afslag

Via Oberdam

Via Oberdam (voormalig ghetto)

Even voorbij Piazza Maggiore

De straat inrijdend links

Toegang tot school op de achtergrond

Bij de toren recht=straat school

Gezien vanaf positie foto op fiets

De straat van school inrijdend

Uiteindelijk heb ik besloten het barrel van Bologna te vervoeren naar Reggio Emilia. het plan was om hem weer te verkopen in Bologna, maar het is me niet gelukt een koper te vinden en achterlaten leek me ook weer zonde. Dus mee in de trein......






Vandaag nog even de stad in en vanavond samen met een stel eten. Morgen koffer pakken... Giulia brengt me naar het vliegveld. Het zit er bijna op...het was een heerlijke tijd :))))

Vandaag is " festa" , een dagje om bij te komen

Vandaag is Allerheiligen en dat betekent in Italië een vrije dag. Ook de school is dicht. Na een intensief weekend Albanese dansen ervaar ik het als een welkome pauze. Laat ik beginnen bij donderdag. De lezing over de muziek van de 18e eeuw werd verzorgd door dezelfde Alessandro van de ontwikkeling van de Italiaanse taal en de tocht langs de torens. Het genie dat zich kan uitdrukken in een verstaanbaar Italiaans voor alle niveaus. Ook nu wist hij weer onderhoudend en met kennis van zaken het een en ander aan ons over te brengen. Tijdens de lessen praten we wel elke dag over het fenomeen Berlusconi trouwens. Je valt daarbij van de ene verbazing in de andere. Zoals dat ie een soort vertrouwenspersoon heeft die banden met de maffia heeft. Hetgeen hij verklaarde niet te weten toen deze persoon werd gearresteerd. Maar vervolgens hem wel weer in huis liet nadat ie vrij was gekomen en ook nadat ie voor een volgende keer was gearresteerd. De man beweert gewoon dat ie drie uur per nacht de liefde bedrijft en drie uur per nacht slaapt... Lekker belangrijk. Had ik al geschreven dat ie zijn werkcarrière is begonnen als pianist/entertainer op een cruise? Dat vak beoefent ie dus uiteindelijk nog steeds. Er is toch wel een behoorlijk aantal Italianen die zich kennelijk met hem identificeren gezien de stemuitslagen. De docente heeft dit wel een beetje genuanceerd: bij de laatste verkiezingen was de opkomst minder dan 70% en daarvan heeft iets van 33% voor hem gestemd. Maar toch nog steeds 1 op de 5 stemmen op een clown. Het moge duidelijk zijn dat ik in Emilia Romagna bivakkeer, voorheen communistisch bolwerk, en dat mijn juf niet echt een fan van B. is... ;)

Vrijdag met de auto naar Bologna gegaan om vervolgens de Albanezen van het vliegveld te halen. Vooraf had ik een mini-garage gevonden vlakbij school, want parkeren in het historisch centrum van Bologna is geen sinecure. De garagehouder is een heel vriendelijke man die zijn hele leven keihard gewerkt heeft, maar het nu rustig aan doet. Hij houdt bijvoorbeeld lunchpauze van 13-15 uur :). Het is leuk, dat ik zomaar praatjes nu kan aanknopen met mensen zonder me eigenlijk veel zorgen te maken of ik wel genoeg versta. Ze helemaal verstaan doe ik meestal nog niet en misverstanden doen zich met de regelmaat van de klok voor, maar toch...

Helga

Genci

Cees

Wat het weekend Albanees betreft: er is sprake van een mooie samenloop van omstandigheden. Cees Hillebrand, die ooit met zijn vrouw bij mij in Leiden hebben gedanst (ik spreek nu over de jaren 80....) is helemaal fan van Albanië. Sinds ongeveer 1,5 jaar heb ik af en toe mailcontact met hem. Ook Yves Moreau (voor de volksdansers onder de lezers) is met Cees in contact gekomen tijdens een festival in Gjirokaster in 2009. Cees heeft deze zomer een seminar georganiseerd waar Wijnand en Sibylle zijn geweest. En laat nou afgelopen weekend de docenten van dit seminar inclusief onder begeleiding van Cees hier uitgenodigd zijn voor een weekend. 

Door andere omstandigheden heb ik ze mede opgehaald van het vliegveld en ben vervolgens met ze bij Giulia gaan eten die ook nog collega's en familie te eten had. Tja en wat spreek je dan met ze... nou ze spreken best wel Engels, echter...nog beter Italiaans! Dus, mocht ik ooit naar Albanië afreizen...het Italiaans zal me van pas kunnen komen. Che bello!








Na een wandelingetje door Reggio Emilia en een lekkere lunch begon dan  echt het weekend. Voor Genci en Helga was het de eerste ervaring met het lesgeven in het buitenland. Zij dansen allebei in het Nationaal Ensemble van Albanië en zijn dus wel gewend om veel naar het buitenland af te reizen voor voorstellingen. Verder hebben ze beide familie in Italië wonen, dus in dat opzicht is het niet vreemd voor ze, maar lesgeven in het buitenland hadden ze nog nooit gedaan. Af en toe was het voor hen ook even zoeken in welke vorm de dans nu het beste overgedragen kon worden en werden er beslissingen ter plekke genomen. De sfeer is prima geweest en ze zijn beide heel sympathieke mensen met een groot hart voor de folklore en behoorlijk wat kennis in huis. Een heel leuk weekend al met al. Verder was het een voordeel dat de wintertijd terugkeerde; zo hadden we een uurtje extra. Op mijn verblijfadres waren er gedurende het weekend 5 loge's en dat maakt de avond/nacht toch altijd wat langer ;). Vanaf morgen weer naar school. Het regent op dit moment uit een egaal grijze lucht, dus echt een dagje om thuis te blijven....

De tijd vliegt voorbij...

Hoewel mijn dagen vrij overzichtelijk zijn, lukt het me niet helemaal om deze blog in detail bij te houden. Ik zal daarom vooral gebruik maken van foto's en ondertitels. Maar eerst kort iets over de show in Milaan... In het geheel waren verschillende elementen uit de diverse regio's van India verwerkt, maar het had allemaal wel een sterk show gehalte. Alle uitvoerenden (of bijna allen) waren Indiaas. De verteller (een Italiaan) die hoort in de Indiase theater traditie, ontbrak niet. En gelukkig versta ik genoeg Italiaans inmiddels om hem te kunnen volgen (mede dankzij mijn geploeter met de passato remoto, de verleden tijd die in de literatuur wordt gebruikt en vanaf Toscana naar het zuiden ook in de gesproken taal). Het was de reis op en neer (2x2 uur) zeker waard.

Hieronder wat foto's die ik geschoten heb tijdens een wandeltochtje langs een aantal "cortile" binnenplaatsen. Het was wat minder fascinerend dan de tocht langs de torens, maar ach..

links: John de psychiater uit USA

Piazza Maggiore

Palazzo Communale

In palazzo communale

De zg. "portici" gallerijen

L: Piazza Maggiore; school is iets onder de twee torens

Detail voorgeven santa Lucia vlakbij school

Hier hou ik het voorlopig bij. Morgen een lezing over muziek in 18e eeuw, 's avonds internationaal dansen en vrijdag na school de Albanese gastdocenten helpen ontvangen en vervoeren. Dit weekend is er een workshop Albanees :).

Afscheid van Davide, de stagiaire

Vanaf dinsdag was ook Davide aanwezig in de les. Hij is in de laatste fase van zijn studie Italiaans voor buitenlanders. Het liefst wil hij in Israel aan de slag. Om zijn inkomen te verdienen werkt hij in een discotheek/bar....In het kader van zijn studie volgt hij ook de lessen (soort van hospiteren dus). Gisteren was zijn laatste dag en om dat te vieren heeft hij alle cursisten, waar hij mee gewerkt heeft, uitgenodigd om in een osteria zijn afscheid te vieren. Hij had een taart gebakken. Hij is een bekende van de kleinzoon van de huidige eigenaar van deze osteria die al heel lang " in de familie" is.

Entree

En het is niet zomaar een osteria, Osteria del Sole (type het in Google in en je bent er :)) is de oudste osteria van Bologna, waar je alleen een drankje kunt drinken en zelf je eten mag meenemen. Dit laatste is verdwenen; in de osteria kun je tegenwoordig ook eten bestellen en mag je daarom niet zelf wat te nuttigen meenemen. Toen we binnenkwamen was het nog rustig; we waren expres vroeg gegaan, anders kun je er niet meer zitten. En de mensen staan tot aan buiten toe (zie foto verderop).

Stamgasten

Een paar vaste stamgasten zaten een spelletje kaart te spelen. Nadat duidelijk was, dat ik uit Nederland afkomstig was, moest ik " de groeten aan van Basten" doen.










Hieronder nog wat impressies.

"Het is verboden te spugen op de vloer"

Vrijwel de hele avond gekletst met Davide en een Spaanse vrouw die ooit in haar leven illegaal in Engeland heeft gewoond. Omdat haar toenmalige werkgever Italiaanse was, en ze zich voordeed als een familielid, is ze met het leren en spreken van Italiaans begonnen. Nu wil ze het gewoon goed kunnen.





De lessen verliepen weer goed. Ik heb een beetje inzicht gekregen in het gebruiken van de werkwoorden om indirect aan te geven of datgene wat je zegt een vaststaand gegeven is, of dat het nog onderhandelbaar is.
Voor een Nederlandse zoals ik, geen verkeerde informatie. Je gebruikt namelijk een verleden tijd vorm om iets in de toekomst aan te duiden. Wij zeggen dan..." ik had zo gedacht om....naar de film te gaan" bijv. Je kan in het Italiaans hiervoor dus een verleden tijd gebruiken. Verder tijdens de conversatieles met elkaar een beetje gefilosofeerd over het leven na de stoffelijke dood. Zo langzamerhand kan een gesprek dus ook echt over iets gaan :)

Al met al heb ik een hele 'rijke' dag gehad. Vandaag luieren en een beetje niets doen. Straks vertrek ik naar Milaan, naar een show.

De taallessen 1

Ik heb nu vier dagen school achter de rug. De lessen beginnen voor mij om 13.00 uur. Om 11.00 uur stap ik op de (huur)fiets. Tot nu toe is geen enkele trein op tijd in Bologna gearriveerd, maar aangezien ik een half uur speling heb, ben ik wel steeds op het nippertje aangekomen... mede dankzij mijn fantastische barrel in Bologna (zie foto).
De remmen piepen als een gek; vandaag werd me echt heel vriendelijk geadviseerd ze te laten vervangen, maar de vriendelijke man in kwestie begreep ook dat het wel een voordeel is om goed gehoord te worden. Want echt fietsvriendelijk vind ik de stad (en ook Reggio Emilia) niet echt. Een apart fietspad is namelijk ook maar al te vaak tevens voetpad..
Maar goed, vanaf 13-15 uur grammatica les. Hierin staat een bepaald onderwerp centraal. De eerste dagen was dat de passato prossimo, onvoltooid ver-verleden tijd. Veelal gebruikt in literatuur, maar ook gesproken vanaf Toscana naar het zuiden, behalve dan weer in Rome. Een lastig onderwerp voor mij. Vanaf vandaag staan er weer andere dingen op het programma. het leuke van de lessen is ook, dat de docent het een en ander toelicht en uitlegt over cultuurverschillen. Vandaag hadden we als onderwerp de dubbele persoonlijke voornaamwoorden: "heb je het boek aan hem gegeven?" Ja, ik heb het hem gegeven ("het aan hem" wordt in het Italiaans een aan elkaar geschreven woord). de docent heeft uitgelegd waarom alleen " Ja" niet voldoet; namelijk de ander is of heel erg verstoord in zijn/haar bezigheden of een wrevel tussen jou en de ander is er nog/nog niet weg. Dus heb je die verkorte vorm van herhaling van de actie gewoon nodig :)
 


Hiernaast zie je de toegangspoort....

En de deurbellen....









 De route naar het klaslokaal....

En de grammatica klas..op de foto ontbreekt Kei uit Japan, een jonge gozer die echt het gevoel heeft in een verkeerd land te zijn geboren. Op de foto zie je wel: Katharina uit de Ukraine , getrouwd met een Italiaan, met naast haar Emiko. degene met de handen op de schouders van Albert, de Noor, is Nazzarena, onze juf, daarnaast Ruyo en ik dan. Ik heb geen idee waarom de Japanse dames Italiaans leren. Vaak studeren ze zang. Albert doet het gewoon voor zijn plezier. Hij is orthopedisch chirurg van beroep. 

In de conversatiegroep zijn naast Albert, Katharina en Kei aanwezig, John (USA/psychiater), Francine (Montreal/socioloog/gepensioneerd en studeert voor haar plezier), Marco uit Zwitserland (23 jaar/familie in Italië), Maria uit Japan (geen idee). In de conversatieklas staat het communiceren centraal. Toch kletsen we ook heel wat af in de grammatica les. Huiswerk opdrachten zijn bijvoorbeeld: vertel over een belangrijke/invloedrijke gebeurtenis van jouw land in de passata remoto (duidelijk voor de grammatica les). Of schrijf een formele klachtenbrief naar een reisorganisatie (voor de conversatieles). 

Bij wijze van extra activiteit is er een kookles 2x per week. Die kost behoorlijk en volg ik niet; ook omdat ik dan te laat thuis ben. Maar er was ook een keer  een lezing over de ontwikkeling van de Italiaanse taal tussen het jaar 1000-1600 en dat was echt interessant. Over twee weken het vervolg.. Vandaag hebben we een excursie gemaakt langs een paar torens van Bologna...

Zowel de lezing als het wandeltochtje werden geleid door Alessandro die gelukkig (want het is gewoon leuk) een Bolognees accent heeft...

Hier is ie

Bologna is leuk en sfeervol.

Dinsdag en donderdag avond heb ik gedanst bij aankomst in Reggio. Het huiswerk is niet mis en neemt wel een 1,5 uur in beslag. Mijn leventje is dus tamelijk gestructureerd en er begint zich een routine af te tekenen. Zaterdag ga ik met een cursist van de cursus didactiek naar Milaan; we gaan een show rondom Indiase muziek en dans bekijken. ik denk dat het echt een spektakel show is. Dat betekent dus wel 2,5 uur heen en idem terug....... Maar nu eerst maar naar bed...